De Belgische kunstenaar Jan Fabre is tijdens zijn wekelijks uurtje joggen in elkaar geslagen. Het ging daarbij niet om het steeds populairder wordende happy slapping (het voor de lol in elkaar timmeren van willekeurige personen) waar nu toevallig een bekend persoon het slachtoffer van was. Nee, het zootje ongeregeld, dat bestond uit ‘zowel Belgen als allochtonen’ (zij aan zij als het om knokpartijen tegen kunstenaars gaat) had de actie goed voorbereid en stond de plaatselijke kunstpaus op te wachten met knuppels. Wie mooi wil zijn, moet lijden, meenden ze. En wie iets moois maakt, nog meer.
Concrete aanleiding was een filmpje waarin Fabre enkele katten de lucht in gooit en men kan zien hoe twee van de beestjes slecht neerkwamen (doch uiteindelijk ongedeerd bleven). Het kwaad was echter geschied, de kunstenaar werd meteen tot nationale dierenbeul uitgeroepen, kreeg een slordige 20 000 haatmails, bovenop de 10 000 oproepen om zijn subsidie af te nemen, en dus ook, als toetje, een fysieke schrobbering.
De knokploeg bestond duidelijk uit eminente kunstkenners, want volgens de niet vies van een biertje zijnde Fabre viseerden ze met hun knuppels zijn nieren. Doordacht werk dus. En eindelijk is duidelijk gemaakt dat al die subsidie slurpende kunstenaars het belastinggeld alleen maar gebruiken om weerloze dieren te mishandelen. Het werd tijd dat er op die als ‘cultuur’ verpakte decadentie geantwoord werd met de vuisten. Een pak slaag hebben die artiesten nodig, dat maakt de wereld veel eenvoudiger. Iedereen weet immers dat agressie de enige echte vorm van kunst is.
Desalniettemin sla ik mijn jaarlijks uurtje joggen alvast over, je weet nooit of je misschien een onschuldige mier vertrapt.
