Het is druk in de tabakswinkel van Ahmed en zijn broer Halil. Klanten verdringen zich in de kleine ruimte voor de toonbank. Dan verschijnt er een vrouw die op de drempel blijft staan en zich vastklampt aan de deurpost. ‘Gaat het, mevrouw?’ roept Ahmed haar toe. Ze brengt haar vrije hand naar haar hals en drukt op een klepje. Blijkbaar is ze een keelkankerpatiënt van wie de stembanden zijn verwijderd. Nu moet ze om te spreken op dat klepje drukken, als een machine die zichzelf bedient. Het geluid dat ze produceert klinkt metaalachtig. Zo praten robots in een science fiction film. ‘Ik ben bijna beroofd,’ zegt ze, naar adem snakkend. Ahmed schiet toe om haar te ondersteunen. Halil brengt eerst een stoel en vervolgens een glas water.
De vrouw zit en de beide broers proberen haar te kalmeren, terwijl de klanten er als toeschouwers omheen staan. ’Hij wou geld,’ zegt de vrouw, ‘maar dat gaf ik niet. Toen pakte hij mijn pols.’ Ze duwt de mouw van haar jas omhoog, er schittert iets. ‘Hij had mijn armband gezien.’ Ahmed is verontwaardigd. ‘Wat een schoft! Op klaarlichte dag! En u bent weerloos, u kunt niet eens om hulp roepen!’ De klanten mompelen instemmend. ‘Misschien staat ie straks op me te wachten,’ zegt de vrouw benauwd. ‘U hoeft niet bang te zijn,’ zegt Ahmed. ‘Halil brengt u naar huis.’ Halil knikt. ‘Maar ik moet nog naar de bakker,’ zegt de vrouw. ‘Dan ga ik ook met u mee naar de bakker,´ zegt Halil geruststellend.
Ahmed duikt achter de toonbank. ‘U rookt toch Zware Van Nelle?’ Hij neemt twee pakjes uit het schap en stopt die in een plastic tasje. ‘Nee,’ zegt hij, wanneer ze haar portemonnee tevoorschijn haalt, ‘die hoeft u niet te betalen, die krijgt u van me… voor de schrik.’ Halil helpt haar overeind. ‘Hoe zag die vent eruit?’ wil hij weten. De vrouw drukt weer op het klepje in haar keel. ‘Een buitenlander,’ zegt ze. ‘Wat dacht je? Die buitenlanders zijn allemaal hetzelfde!’
