Is het verdacht als je schrijft

over concreet verval. Want het licht

dat me opjaagt, de tijd zelf drijft

mij tot diepgang in het gedicht.

 

Maar is het verdacht als je liefhebt,

zonder symbolen, want er is geen toekomst

in dingen, maar ook niet in ons. Wat wegebt

in mijn liefde is weg, en niet meer op komst.

 

De zee heeft geen manieren, geen theater,

het licht blijft onaangedaan

vallen op het water.

 

Is het verdacht om de maan

te laten hangen, om geen sterren

aan te wenden voor je eigen bestaan.

Tijd is drager van mijn leven, of omgekeerd

ben ik het lichaam van de toekomst; minder

om te zijn, meer om aan te denken, zoals steen verweerd

tot zand, maar dan mijn afdruk toe kan staan. Hinder

 

mij niet met je angsten, want zo wordt een verborgen maat

van angst tot levenslicht gemaakt. Onwerkelijke mens

ben ik, met oog en oor die ik verwens,

omdat mijn stof nog niet zandwaardig is. De daad

 

om meer te zijn dan ik nu ben

wordt traag in tijd tot tijd geschreven.

Lettertekens hebben zo het hart en lichaam uitgedreven

 

tot waar ik niet kan zijn,

want ik leef op deze plaats. Sporen

zet ik vaardig uit, al zijn zij levensecht en al verloren.