Neergestort als een blauwe steen, gevleugeld

leek zijn herfst aangebroken op de plavuizen

 

katten betrokken rondom de wacht, nacht stak

rauw op in de liguster maar hoe geknakt ook

 

de vleugel, kracht woedde nog onverzwakt in

zijn snavel en de ambulance leidde hem weg

 

zoals een draagstoel een mandarijn; ochtend

haalde hem in en het leven, betoonde hem eer

 

(de katten staarden hem ernstig na, blauwe

vleugels eten zij niet) zoals ‘t blauw betaamt