‘Zoals een man pist, met de wind mee, zo

verstrooie men as.’ (Chinese wijsheid)

 

Maar andersom heeft ook wel wat: een zwarte

gekromde regenjas met wapperende panden,

als boos tegen de storm optornend op een hoefpad

een man uitzaaiend, en daarachter wij,

 

een rijtje treurenden: wat mooie blonde vrouwen

met zonnebril, maar ook zwartharige zonder,

want Eddy was een te benijden echte

dichter geweest, steeds goed omringd, morsige

door drank- en dichtzucht aangetaste koppen en

hardlijvige vriendachtigen – dat volk

woei de dichter toen in de gezichten.

 

We nipten daarna in De Hommelhof

zijn as van haar en huid, eigen en andermans,

en dachten bedremmeld die Eddy.

 

Ik was er trouwens niet bij

maar zie het weer duidelijk voor me.