je had wat water verzameld in ‘n regenton

en stond juist op ‘t punt de planten te begieten

toen je de gieter uit je hand liet schieten

en liet vallen in de modder: verschrikkelijk!, van on-

 

der tot boven zat je vol spetters; vooral je blauwe

badstofsokken en gele broekpakbroek; ik zei: ‘waarom

doe je dat nou, ik vind je werkelijk gruwelijk stom!’

je zei niets; je keek me met kouwe

 

ogen aan, maar ík lachte luidkeels en liep

naar binnen: tot je me weer naar buiten riep,

 

en vroeg of ik dan de bloemen wilde begieten;

‘vanzelf!’ zei ik; weliswaar liet ik de gieter niet schieten,

 

maar: ‘n plotselinge watervloed…: met wat wrikken en wrichten

was ‘t je gelukt onmerkbaar de ringen van de ton te lichten!