Waarom heb ik gehuild en

weer was ik bang dat er

geen einde zou komen aan al die

dichte, griezelig uitziende droombomen,

de rode zandweg, per abuis genomen.

 

Hoe is het mogelijk als

het gesprek in bed besloten werd

met herinneringen aan vleesroze

oleanderbloesems, hun zoete prikkelgeur

bij het vallen van de schemering?

 

ik moet wel heel ver

zijn gegaan door met angsten

mijn verblijf in Holland goed te praten.

Af en toe

neemt in een plaatselijk gesprek

het vraagstuk van hoe ruim en rustig wonen,

door mij in de belangstelling gebracht,

de broze overhand.

 

En zie het bleek bezoek verstarren

om de wensbeschrijving van mijn erf,

mijn huis met alles altijd open.

 

Ik zeg maar:

het is niet hier, maar daar begonnen,

waar we naar het schijnt niet meer

zullen komen en waar we elkaar

achterelkaar op de vlucht hebben gejaagd.

Bij iedere windvlaag

krijgen de guavebladeren een andere plaats:

een stukje erf in afwisselend décor,

‘s middags onder het raam van mijn kamer

Ik ben net wakker volgens het voorbestemde recept:

geschuifel van dorre bladeren,

weggeveegde tranen, een neus vol snot alsof

de verpleger van ‘s Lands Hospitaal met

een quasi-ernstig gezicht zijn hand uitstrekt en

mijn vader het doorlopend bewijs voor de barak waar

mijn moeder ligt overhandigt.