Ester Naomi Perquin
Verdomme nog aan toe

Ik begrijp hoe het gaat. Het is belangrijk om dat te benadrukken. Ik begrijp het echt. Vóór jullie in dat huis trokken heeft er een ander stel gewoond. Het was een onopvallend stel en ik herinner me hun stemmen en gezichten nauwelijks. Wel hadden ze een hond die je bijzonder zou kunnen noemen, een merkwaardig dier met een roodbruine vacht. Die hond liep zoals sommige paarden lopen, zoals bijvoorbeeld Arabische volbloeden lopen. Een merkwaardig lichtvoetig draven was het, meer dansen dan lopen.

‘s Ochtends ging zij een rondje met de hond en ‘s avonds hij

Zelden zag ik ze samen. ‘s Ochtends ging zij een rondje met de hond en ‘s avonds hij. Er werd altijd gegroet maar tot een gesprek kwam het pas later, toen ze al op het punt stonden te vertrekken. Het was een mooie dag, de eerste droge dag in weken. Ze stonden allebei op de stoep dozen in een vrachtauto te schuiven toen ik vroeg of ze gelukkig waren. Niet letterlijk natuurlijk, ik vroeg dat niet letterlijk – maar de bedoeling van mijn vraag was helder. Ik vroeg waar ze heen gingen. De vrouw zei: ‘We hebben een klein appartement gekocht, met uitzicht op de plas.’ De man knikte alleen, terwijl hij een grote witte doos met het opschrift ‘spullen kleine kast’ de laadruimte van de vrachtauto binnenschoof. En toen zei de vrouw iets wat me altijd bijgebleven is. Ze zei: ‘Er is daar een lift voor de hond.’

Ik begrijp, dat wil ik nogmaals benadrukken, dat het niet gemakkelijk is. Deze huizen zijn smalletjes gebouwd, je kunt elkaar niet de hele tijd ontlopen en soms zelfs niet eventjes. Je hoort elkaar lopen. Je hoort elkaar eten. Je hoort elkaar ademhalen. De muren zijn dun. Er moet wel ontzettend veel liefde in het spel zijn wil je zulke dingen kunnen dempen. Dat weet ik. Enorme harten zijn er voor nodig. Maar misschien moeten jullie allebei wat vaker de deur uit. Misschien moeten jullie je niet fixeren op de leefruimte maar op de bewegingsruimte. De fysieke. De geestelijke. Post eens een brief. Spaar jullie serviesgoed. Loop naar de

avondwinkel. Poets de auto. Heroverweeg scheldwoorden. Haal wat rozemarijn uit het nabijgelegen plantsoen. Ga het bos in en blijf even aan de rand van de plas staan, pal tegenover het nieuwbouwcomplex waar jullie voorgangers nu wonen.

Kijk, het is jullie huwelijk natuurlijk en ik ben ontegenzeglijk niet de beste raadgever op het gebied van echtelijke betrekkingen (God weet dat ik heel wat rokende puinhopen achter me heb gelaten, als het erop aankwam) maar als ik desalniettemin een woord van advies zou mogen geven zou ik willen zeggen, zonder het voortdurende wapengekletter tussen jullie beide karakters als nutteloos tijdverdrijf terzijde te willen schuiven: koop een hond.

Ester Naomi Perquin (1980) is dichter, winnares van de VSB Poëzieprijs 2013 en voormalig Tirade-redacteur.