Jamal Ouariachi
Tegen de kwestie
In het van rotting, schurfterige stofdeeltjes en gore gifwalmen dampende media-moeras dat je in onze tijd met geen mogelijkheid lijkt te kunnen negeren, is een nieuw fenomeen naar de oppervlakte geborreld. Het is komen bovendrijven als een opgezwollen lijk, het heeft zich verspreid als een pestepidemie. Het kent vele verschijningsvormen, het is nagenoeg ondenkbaar dat u het nog nooit heeft aangetroffen. Vrijwel alle aspecten van ons moderne leven zijn erdoor beïnvloed geraakt.
Vrijwel alle aspecten van ons moderne leven zijn erdoor beïnvloed geraakt
Neem zoiets basaals als het gezinsleven. Daar begint het al, op het niveau van zo’n microsamenleving. De toch al zo delicate verhouding tussen ouders en kinderen, en tussen ouders onderling, wordt op subtiele wijze aangevreten door de eroderende invloed van het fenomeen, de kwestie, hoe je het ook noemen wilt. Men kan alleen maar bevreesd zijn voor de effecten hiervan op de langere termijn.
Moet er dan geen paal en perk gesteld worden aan de niet te remmen zegetocht van deze kwestie? Absoluut. Je zou willen roepen: stel je voor dat we ons hier allemaal aan zouden overgeven, dan is toch het einde zoek?
Wie zulks te berde durft te brengen, wacht niets dan hoon. En daarin schuilt het gluiperige van de hele kwestie: iedereen beschouwt haar als een onschuldig fenomeen. De mensen halen hun schouders op en denken: het zal mijn tijd wel duren.
De enige die ons zouden kunnen redden zijn onze volksvertegenwoordigers. Maar u raadt het al: inmiddels heeft de glibberige struikrover – want zo mogen we de kwestie toch wel bestempelen – zich ook een weg gebaand naar het macroniveau van de landelijke politiek. Sla de partijprogramma’s er maar op na. Het is de kwestie dit, de kwestie dat, de kwestie zus, de kwestie zo – om tureluurs van te worden.
Het is natuurlijk allemaal begonnen in de populaire cultuur, maar inmiddels
koketteren ook intellectuelen, kunstenaars en wetenschappers met het fenomeen – ze zouden eens achterblijven bij de rest! Terwijl ze als een voorhoede tegen de kwestie ten strijde zouden moeten trekken!
Wat mij persoonlijk misschien nog wel het meest stoort, zijn de onvermijdelijke seksuele connotaties van de kwestie, die alle aspecten van ons taalgebruik inmiddels hebben besmet als een soa. Dat kon er ook nog wel bij, godbetert. Probeer nog maar eens een normale Nederlandse zin uit je strot te krijgen zonder op een freudiaans diepteniveautje aan de kwestie te denken.
Het lastige aan de kwestie is dat zij zo ongrijpbaar is. Je hoeft er maar naar te wijzen, of ze schiet weg als een geschrokken vlieg. Dat is meteen wat de kwestie zo eindeloos irritant maakt, zo godsgruwelijk irritant dat je er het liefst met een mitrailleur op los zou willen knallen, maar dan nog zul je haar niet raken. Ze is onverdelgbaar, lijkt het wel.
Jamal Ouariachi (1978) schreef de romans De vernietiging van Prosper Mòrel (2010), Vertedering (2013) en 25 (2013). Daarnaast publiceerde hij verhalen, artikelen en polemieken in onder meer nrc.next, HP/De Tijd, Vrij Nedederland, Das Magazin en Vogue.
