[p. 362]
Leo Vroman
Zieke aaien
Natuurlijk wil ik niet geloven
dat wat gezegd wordt niet gevoeld
of het gevoelde niet bedoeld
of het bedoelde zo ver boven
ons verstand met ons verwoven
klaar als kak kan weggespoeld.
Maar niets is dieper dan het strelen
onder een geliefde hand
en buikorganen voelen kwelen
van het onderhuids verband.
Doordat ik liefheb hoe je leeft
en als jouw hand nog kan bewegen
leg die dan zacht en zeker tegen
je plek die daar het zeerste om geeft
en die dan vraagt wiens hand
Het is de mijne of de jouwe
die dit zo doet
jouw vertrouwen en mijn zelfvertrouwen
zijn even zacht en goed
en als je lijf niets meer beweegt
hou dan de aailust van die hand
als liefde die zich voortverpleegt
en lussen door je lijden veegt
in onderhuids verband
[p. 363]
en is het lijf ondraagbaar ziek
een fles vol feiten die zich alle
tot vragen uit elkaar doen vallen
vlagen pas nog concertmuziek
uiteengedragen als van tijd beroofde
strofen tussen de duizend hoofden
van het naar huis gekeerd publiek
streel dat lijf dan nog eens aan
aai het nog eens bijna samen
als een geheime bandopname
dan fluistert de dode laat mij gaan
Hoe bittere dageraad ook wacht
geen bleek verleden draagt mij mee
als een ingevroren vracht
op een verjaagde hondenslee
vluchtend naar gisterenacht.
