[p. 141]
Toen de aarde er nog niet was,
toen de wijde wereld niet bestond,
bestond onze moeder Dao,
de telkens verjongende,
de schildpadgelijke.
Zij verzamelde het vuil der handpalmen,
zij vergaderde het lichaamsvuil.
Bijeenvergaard zijnde,
was het zo groot als een zilvergewicht.
Zij legde het op de knieschijf,
kneedde het met de wijsvinger.
En weer verzamelde ze het vuil der handpalmen,
en wederom verzamelde zij het lichaamsvuil.
Bijeenverzameld zijnde,
was het zo groot als een sirihpruim.
Bijeenvergaard zijnde,
was het zo groot als een betelpruim.
Zo luidt de traditie,
zo luidt de overlevering.
Toen het mensdom nog niet bestond,
toen er nog geen mensen waren,
was pratende,
zonder dat er mensen waren,
was sprekende,
zonder dat het mensdom bestond,
onze moeder Dao,
de steeds verjongende,
[p. 142]
onze moeder Dao,
de schildpadgelijke.
Ze zeide in haar spreken,
ze sprak terwijl ze praatte:
‘t is zonde van de aarde beneden,
‘t is zonde van de ruime wereld,
dat er geen bewoners zijn,
dat er niemand woont,
met wie ik kan spreken,
met wie ik praten kan.
Ze ging naar de mond van de afgrond,
ze ging weer naar de peilloze diepte.
Ze verzamelde de windstreken,
ze vergaderde de windhoeken.
Ze was zwanger van menselijk zaad,
ze ging zwanger van een kind.
Op zekere dag nu,
op zekere keer,
was de dag der geboorte gekomen,
was de tijd der baring aangebroken,
toen geboren werd een kind uit haar schoot,
toen geboren werd een kind uit haar buik,
werd geboren een tweeling,
werden er twee tegelijk geboren.
Gepaard waren ze vanaf de geboorte,
tezamen waren ze vanaf de moederschoot.
Een was een dochter,
een was een meisje.
De ander was een zoon,
de ander was een jongen.
[p. 143]
Ziehier hun namen
wanneer er gesproken werd,
ziehier hun namen,
wanneer er gepraat werd:
Het meisje heette,
de dochter heette
onze moeder Siadulo Hosi,
onze moeder Siadulo Rao.
Ziehier de naam van de zoon,
ziehier de naam van de jongen:
onze vader Balugu ba Luaha,
onze vader Handoma Haro.
Op zekere dag nu,
op zekere keer,
onze moeder Dao,
de steeds verjongende,
onze moeder Dao,
de schildpadgelijke,
haar levensgeest vluchtte gelijk wind,
haar ziel week gelijk een damp.
Ze stierf
en werd veranderd in aarde.
Gestorven zijnde,
werd ze tot stof,
haar stoffelijk overschot vulde de spleten,
haar as werd vulsel der aardkloven.
Toen ontstond de wereld,
toen was er de aarde.
Nadelig
‘De vorige keer heb ik bijna een uur moeten wachten, weet u dat?’ beklaagde de praatzieke vrouw zich vanuit haar rolstoel. Haar vorige antwoordapparaat, een man op krukken, was bijna opgesprongen van opluchting toen een verpleegkundige hem kwam verlossen. Ik had mijn blik nog dieper in mijn boek begraven om te voorkomen dat ik haar...
Lees verderEen goed idee
Deze week zag ik in alles een gedicht. Hoe mijn slaapkamerraam als een norse dame kraakt als ik het openzwaai om de ochtend binnen te laten, dat mijn koffiezetapparaat gromt als een valse hond uit het asiel en dat ik mijn ex ervan verdenk te lijden aan uitmaakinsomnia wanneer ze me belt en tegen me...
Lees verderHet spijt me, meneer
Conny reed mijn rolstoel opgewekt het feestgedruis in. De ruit van het etablissement weerspiegelde onze contouren: een onverwoestbare tachtiger die een immobiele twintiger voor zich uit duwt. Het had een sketch van Koot en Bie kunnen zijn. Toch was Conny niet geheel ongeschonden de zomer doorgekomen en bleken we zelfs solidair in de medische mallemolen:...
Lees verder
Blog archief