Ik had er langzaam naartoe willen werken. Af willen tellen, zo van: nog drie dagen, twee, een… Maar het lukte niet. Ik ben slecht in afscheid nemen.

Afscheiden worden gemakkelijk overdreven, maar ze zijn ook nooit groots genoeg. Ga maar eens op Schiphol kijken als je overdreven afscheid wilt zien, en denk voor gebrek aan grootsheid aan hoe je laatst je moeder gedag zei*. 

Het is waar dat ik graag wat langer bij jullie gebleven was, maar zoals Eric van Bentum ooit in zijn beroemdgeworden ontslagbrief schreef: ‘Aan alles zit een einde, aan een salsiccia** zelfs twee.’ Mijn 45 dagen zitten erop, en na een korte zomerstop zal een andere schrijver deze blog overnemen. Ik wens hem of haar succes en vooral plezier. 

Rest me jou, mijn denkbeeldige lezer, te bedanken voor je aandacht. Je was een goede luisteraar, en bracht het beste in me boven. Denk ik. Waren deze dertig stukjes het beste wat ik voor je kon doen? 

Altruisme bestaat niet, maar ik kan er wel op hopen dat wat mij blij maakte voor jou ook gewerkt heeft. In ieder geval heb ik mijn grenzen voor je verlegd: zo had ik me stellig voorgenomen nooit over mijn kinderen of huisdieren te schrijven***, maar kijk nou eens… Otis de Hond wordt door vreemden op straat herkend.

Laat het los, Gil. Kom, verman je. Het is goed geweest, zo****. Schrijf de laatste woorden van je laatste dag en ga Otis uitlaten. De zon schijnt. 

Je kunt het. Het moet. Tanden op elkaar.

Drie

twee

een.

 

 

* Ze wordt ouder, je moeder. En wat zei ze nou, over de voorrem van haar fiets?

** Verse worst.

*** Waaraan Sjoerd Jurkovich, toekomstig schrijver van De beste vrienden die ik nooit had, me gisteren herinnerde.

**** Als iemand ergens in een clubblaadje of in een uithoek van het internet een plekje vrijheeft waar ik mag doorgaan met columns schrijven mag hij of zij me dag en nacht bellen!!!! Ik kan vanmiddag nog beginnen.