Prime time

Zoals de zapper flarden van willekeurige beelden en programma’s tot zich neemt, zo luistert Erik Menkveld in Prime time naar de aanstekelijke kakafonie van stemmen die hem toevallig toespreken. J.C. Bloem, Gerrit Kouwenaar, Actaeon, kinderen, beelden van Beiers graniet, een kunstenaarscollectief, een blad over betonbouw: Menkveld laat ze onbekommerd aan het woord. Ondertussen vraagt hij zich af wat het verhaal is van die gezamenlijke stemmen. Wat heeft het bijvoorbeeld te zeggen over het hoofd waarin het ontstaat? Bestaat er zoiets als een oprechte eigen stem? Hoe vind je die? Wat is eerlijkheid? Genietend bekijkt en verzamelt de dichter de taal, speelt, vindt woorden uit als jumbolog en wasvrouwvingerig, en is, net als in zijn eerdere bundels De karpersimulator en Schapen nu!, ongeremd nieuwsgierig.

‘Menkveld is een ambachtsman. Hij weet hoe je een zeepbel in taal kunt vangen en gewicht toeschrijven. (…) Menkveld durft, en met recht, want kijken kan hij. Verwonderd kijken, zelfs als het om alledaagse dingen gaat.’ – Arie van den Berg in NRC Handelsblad –