De valduik

Nana staat aan het begin van een welgekozen leven als radio-documentairemaakster wanneer ze Hugo ontmoet. Hij schildert haar. Maar vooral: kijkt naar haar zoals nooit iemand eerder naar haar keek.

Zichzelf zien door Hugo’s ogen – Nana’s verlangen daarnaar is vanaf dat moment bijna ondraaglijk. Ze begint een gepassioneerd spel met hem en lijkt hem steeds dichter te naderen. Maar nadert ze daarmee ook zichzelf? Verliest ze zich niet juist in zijn blik, zoals ze zich ook verliest in die van haar vriend Werner die in haar een origineel maar kneedbaar meisje ziet, in die van de psychiater die ze interviewt en aan wiens bizarre verlangens ze onthutsend gemakkelijk voldoet, in die van haar moeder die haar verleden met Nana’s vader verzwijgt?

Terwijl Nana een documentaire maakt over een schoonspringster die zichzelf in een wondermooie valduik voor de trein gooit uit angst voor een leven waarin ze niets meer voelt, ontdekt ze dat voor haar het tegendeel geldt: zij voelt onhanteerbaar veel. Het verlangen naar haar vader, het verlangen naar een blik die haar bevestigt, blijkt een gat te zijn dat niet door anderen te vullen is.