Parken en woestijnen

Voor deze debuutbundel, die in 1940 bij Stols verscheen, ontving de dichteres in 1941 de Van der Hoogtprijs (juryleden o.a. Bloem en Van Vriesland). In het eerste jaar na verschijnen werd de bundel al negen keer herdrukt. In deze inmiddels klassieke bundel zijn de volgende gedichten opgenomen: Drank de onberekenbare, Angst, In de herfst, De dood, De idioot in het bad, Tijd, Voorjaar, Begrafenis van mevrouw T., De trek, Luchtspiegeling, De krekels, Het ezeltje, De weg terug, Afsluitdijk, Fanfare-corps, Herfst, De onbekende van de Amstel, Vahine no te tiare, Herfst, Kind in het Licht, Onweer in het moeras

Afsluitdijk

De bus rijdt als een kamer door de nacht
de weg is recht, de dijk is eindeloos,
links ligt de zee, getemd maar rusteloos,
wij kijken uit, een kleine maan schijnt zacht.

Vóór mij de jonge pas-geschoren nekken
van twee matrozen, die bedwongen gapen
en later, na een kort en lenig rekken,
onschuldig op elkanders schouder slapen.

Dan zie ik plots, als waar ‘t een droom, in ‘t glas
ijl en doorzichtig aan de onze vastgeklonken,
soms duidelijk als wij, dan weer in zee verdronken
de geest van deze bus; het gras
snijdt dwars door de matrozen heen.
Daar zie ik ook mijzelf. Alleen
mijn hoofd deint boven het watervlak,
beweegt de mond als sprak
het, een verbaasde zeemeermin.
Er is geen einde en geen begin
aan deze tocht, geen toekomst, geen verleden,
alleen dit wonderlijk gespleten lange heden.