Wat ik mijzelf graag voorhoud

In haar eind 2010 verschenen debuut gedichtenbundel Wat ik mijzelf graag voorhoud legt Lieke Marsman (*1990; geen familie van) niet alleen gedachten vast maar ook plaatsen en dagen. Zij trekt ze aan als kledingstukken, om te zien hoe zij voelen, en om ze vervolgens weer achter te laten. De dichter kantelt taal als blokken om, om waar te nemen wat zich aan de achterzijde van een begrip bevindt.

Deze bundel is gevuld met taal die je het ene moment ontsnapt en die je een volgend moment naar je toe kunt halen. Hij confronteert de lezer met een heel nieuwe poëzie, losgerukt van conventies en tegelijkertijd klassiek.

Je ogen zijn zo rood, omdat
iemand heeft gezegd dat je ogen zo blauw zijn en
dat heeft je geraakt. Het fijne aan geraakt worden
is dat het niet lang hoeft te duren om lang
te blijven duren en het vreemde aan geraakt zijn
is dat het nagalmt en nastampt en toch ben je
er stil van.

[…]
Wat kan er goed gaan
in een stad waar je niets
weet te liggen en overal
wil gaan zitten waar je
elkaar in de massa kwijt
wenst te raken waar levende
standbeelden op eenzelfde
manier zijn achtergelaten
als wij met elkaar doen
[…]

‘Lieke Marsman is overduidelijk een groot talent.’
– Erik Lindner in De Groene Amsterdammer –

– ‘Ze kan het, geen misverstand daarover.’ Arjan Peters in de Volkskrant –