Sleur is een roofdier – gesigneerd

Deze derde verhalenbundel van D. Hooier werd bekroond met de Libris Literatuur Prijs 2008.

In het titelverhaal is alles zoals het bij Hooijer altijd is: anders dan je zou denken. Anders dan gewoon. Hoofdpersoon Rolf trouwt er met Gwenn, hecht zich aan haar zoontje en ontdekt vervolgens dat Gwenn intieme brieven van haar ex ontvangt en met hem naar bed gaat om hem zogenaamd te leren hoe dat ook alweer moet. Bij Hooijer explodeert dan niet meteen het huwelijk, nee, eerst gaan de mannen samen eten, dan wordt er een lijst gemaakt met hoe de ex zich seksueel kan verbeteren en pas dán – springt de sleur alsnog uit zijn schuilhoek.

Verrassend, hilarisch en tragisch, dat zijn alle verhalen van Hooijer in deze bundel. Of het nu gaat om een lesbische huurster die geld biedt aan de prostituee die haar huisbaas van zelfmoord weet af te houden, om een vrouw die haar minnaar vertelt dat ze niet van plan is mooi te blijven of om een passionele moord in een Agatha Christie-achtige setting – altijd weet Hooijer de vinger op een verborgen, vreemde of verweesde plek te leggen.

Sleur is een roofdier werd zeer gunstig besproken. En keuze uit de recensies:

NRC Handelsblad: ‘Hooijer laat uitsnedes zien uit verschillende levens. Het verhaal begint en eindigt ergens en tussendoor is er veel heibel en hectiek. Dat levert vaak geestige passages op en een levendige en frisse woordkeus.’
de Volkskrant: ‘De wereld die Hooijer schept is vooral ook zo aangenaam en vanzelfsprekend door haar eigenzinnige, verrassende en humoristische manier van schrijven. Hooijer prikkelt en kriebelt. Niet om te behagen, niet om te pesten, maar gewoon – omdat ze het niet laten kan.’
De Groene Amsterdammer (Kees ‘t Hart): ‘D Hooijer maakt literatuur ineens weer wonderbaarlijk. […] Ze wantrouwt tot op het bot het gereedschap waarmee schrijvers ons gewoonlijk een illusie over de Realiteit proberen aan te praten. Gelukkig kom je een “gewone” rechttoe-rechtaan-zin bij haar nauwelijks tegen omdat ze ervan overtuigd is dat je daarmee alleen slappe aftreksels van soapverhalen in scène kunt zetten. […] Dit is een van Hooijers sterke punten: ze zorgt er steeds voor dat je overal overheen leest, net zo lang tot ze je heeft waar ze je hebben wil en je haar werelden steeds normaler begint te vinden. […] Zij is er in deze verhalen in geslaagd, zonder veel ophef, maar wel met veel schrijflust, haar werelden tot de mijne te maken.’