‘Er is sinds de eerste mens geen ochtend voorbij gegaan of iedereen afzonderlijk kreeg de geest.’
Zo begint dit boek boordevol meeslepende essays. Voor Willem Jan Otten is het leven een doortocht, een rite de passage, waarvan hij hardop denkend, vechtend met zijn demonen, worstelend met zijn lichaam, vertellend en dichtend verslag doet.
Grote, brandende vragen worden gesteld – wat geloof ik, wat is mijn diepste verlangen, waar komt het kwaad vandaan, wie volg ik na, ben ik mijn eigen werk. Grote liefdes worden verklaard – voor de moeder, voor de filmkunst, voor de taal. Grote geesten bewonderd en toch kritisch en volstrekt persoonlijk benaderd: Pascal, Vincent Bijlo, Ida Gerhardt, Lucian Freud en vele anderen. En voortdurend voltrekt zich het wonder van de leesbaarheid. ‘Onderhoudend is alleen hij die veeleisend durft te zijn, voor zijn lezer, voor zichzelf.’
Eerder dit jaar werd aan Willem Jan Otten de P.C. Hooftprijs 2014 voor beschouwend proza toegekend.
