Eind september verscheen de pocketeditie van Dokie van Arend Jan Heerma van Voss.
In Dokie, een familiebericht laat Heerma van Voss zien dat het verwerken van verlies een leven lang kan duren. Op driejarige leeftijd verloor hij zijn vier jaar oudere zusje. Tot die tijd waren ze onafscheidelijk. Over haar en het ongeluk werd in het gezin nooit meer gesproken. Dokie is geschreven als ‘retro-reportage’: het verslag van een zoektocht naar de psychische kelder waarin de auteur ook later soms weer onverhoeds belandde. Met tijdsprongen en wisselende perspectieven, tegen de veranderende naoorlogse decors: soms afstandelijk of essayistisch, soms onverhuld autobiografisch. Gemonteerd als documentaire, in honderd paragrafen – een familiegeschiedenis die niet langer geheim hoeft te blijven.
De eerste druk – in hardcover – mocht zich al verheugen in goede kritieken, en niet van de minsten:
‘Heerma van Voss heeft met Dokie niet alleen een mooi requiem geschreven voor zijn verongelukte zusje, hij heeft ook de krachttoer verricht het doodgezwegen kind terug te kapen uit een vergetelheid die het niet verdiende.’ schreef A.F.Th. van der Heijden.
Kees van Kooten schreef ‘Ook op mijn herontdekkingsreis naar het verleden spelen fotoalbums, archieven en handgeschreven brieven een belangrijke rol. Maar ik ben bang dat de trefzekerheid van mijn sleutelzinnen het aflegt tegen Heerma van Voss’ haarscherpe, dichterlijke meesterzinnen.’
