Hoewel het kan zijn dat je er niet op hebt gewacht, wil ik je mijn excuus aanbieden.
Vier maanden schreef ik niet op Tirade.nu, een gevolg van de moeder aller verbouwingen die ik door omstandigheden (mijn schrijverschap) genoodzaakt was zelf te doen.
We vonden een droomhuis en konden het tot onze stomme verbazing kopen. Toen moest er nog het een en ander: slaapkamers, een badkamer, een keuken ook. Echt geld voor de verbouwing was er niet.
Met hulp van vrienden trok ik 30 kuub puin uit ons nieuwe huis en draaide er meer dan 4000 schroeven terug in. Hout en gips en isolatiemateriaal, elektra, water, vloeren. Ik raakte de tel kwijt. Er waren momenten dat ik weg wilde lopen.
Een vriend vroeg of het zo zwaar was als ik had gedacht en ik zei ja, wat klopte, maar toch.
Mijn andere werk schoof op naar de vroege ochtend, de avonden, het weekend.
Ik vraag niet om je medelijden, alleen om je begrip.
Aan mijn boek werkte ik niet. Ik had geen tijd om het te missen. Wel miste ik dit blog, dat ergens toch een anker was, de afgelopen jaren.
Als ik de dingen die ik meemaak niet aan jou vertel verdwijnen ze. Verdwijnt het allemaal.
Het gaat niet om de woorden die voor iedereen (en jou, altijd voor jou) te lezen zijn, maar om het schrijven zelf.
Dit is hoe ik de dingen eigen maak. Wat ik niet opschrijf lijkt niet echt gebeurd; een droom die oplost in het ochtendlicht.
Nu ben ik terug, hoping you’ll have me. Het gaat vast prachtig worden.
___________________________________________________________________________
Gilles van der Loo (Breda, 1973) is schrijver en recensent. Hij was redacteur van Tirade en zijn fictie verscheen online en in diverse bladen. Bij Van Oorschot publiceerde hij de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en de romans Het laatste kind en Het jasje van Luis Martín.
