* ‘Een echt HP printer! Zomaar op straat, jongens. In Aleppo kunnen ze wel een printer gebruiken! Aleppo! Aleppoooooooooo! Een echte, nieuw uit de doos, met bluetooth. Een echte HP D4560 met bluetooth!’ Beneden op straat stond een van de dorpsgekken van Amsterdam te kraaien dat het een aard had. ‘Ik hoor jullie niet! Een nieuwe printer, met dank aan de VVD. Zeg maar: dank je wel VVD, dat jullie deze printer gloednieuw aan de straat zetten. Is dat nou democratie? Ik zei: is dat nou democratie?! Democratie!!! Geef antwoord.’ Het was nog voor achten. Er stonden alleen wat werklui hun gereedschap uit te laden. ‘Zien jullie niet hoe oneerlijk het verdeeld is in dit land? Vrouwen werken niet, en weet je waarom? Omdat ze dat niet kunnen! Zijn er hier nog vrouwen aan het werk? Nou, je hoort het: geen antwoord.’ Een van de mannen had een kleine stormram in zijn hand, een ander een stronk van een gisteren omgewaaide boom. Buiten kon je een kanon afschieten. Ik dacht aan Richard Klinkhamer en Woensdag gehaktdag. ‘Een printer. Een printer! Mijn koninkrijk voor een printer in Aleppo!’ De man lalde nog wat verderop in de straat. Hij was nauwelijks uit het zicht verdwenen of er stopte een busje met Bulgaars kenteken. Een dame met weelderig donker haar stapte uit, opende de achterdeur en mikte de printer geroutineerd tussen haar andere gejutte spul. Ze stak haar duim op naar de bouwvakkers en reed verder.
* Pauze in het Concertgebouw. ‘Ben je al naar Moonlight geweest? Nee, dan moet je snel gaan hoor. Die film gaat onmiddellijk onder je huid zitten. Ik had dat ook een paar jaar geleden met, hoe heet die film ook alweer, Black Swan. Die ging me ook zo onder mijn huid zitten. Heel intens.’ Ik stel me voor dat de twee dames naast me hier in de buurt wonen, misschien wel getrouwd zijn met een medisch specialist of advocaat, en straks weer naar huis gaan om voor het slapen nog even de nieuwste roman van Paul Auster op te pakken. Niet om verwonderd te raken maar om erover te kunnen meepraten. Publiek van het type meteen-een-staande-ovatie-want-prachtig en kunst-niet-omdat-het-kan-maar-omdat-het-moet. Ik waak ervoor mee te lopen met zulk klapvee; geen enkele uiting van kunst/cultuur is gebaat bij een kritiekloos publiek.
* De verkiezingen zijn op 15 maart. Ik kan die datum niet loszien van een van de beroemdste gebeurtenissen uit de geschiedenis. Het is dan, op de Idus van maart, op de kop af 2061 jaar geleden dat Julius Caesar werd vermoord in de Romeinse senaat. Hij viel ten prooi aan een omvangrijke samenzwering. Wie er bij deze verkiezingen wordt geofferd, valt nog te bezien. Wie weet heeft een van de partijen nog een venuftig plan om Geert de pas af te snijden. Anders is het tijdperk-Rutte ten einde, en het principaat aanstaande. Ik kan deze datum kortom niet vergeten, voor iedereen die mogelijk wel vergeet te stemmen zijn er Facebookevents zoals dit.
* Bonustrack.
Marko van der Wal (1989) is opgeleid als classicus, redacteur van Tirade en werkt bij Uitgeverij Van Oorschot. Sinds drie jaar blogt hij voor tirade.nu.
