Een van mijn beste vrienden is behalve begenadigd schrijver ook één van de beste koks van Amsterdam. Wanneer ik in Austin ben, mis ik niet alleen zijn gezelschap, maar ook de maaltijden die hij met een uitgestreken smoel serveert alsof het van de afhaalchinees komt.
We zijn al ruim 25 jaar bevriend, maar we hadden elkaar na onze studietijd uit het oog verloren. Tien jaar geleden kwam ik hem opnieuw tegen. Ik was net verhuisd naar de rand van de Jordaan toen ik hem op kerstavond 2006 over de Tichelstraat zag lopen met een dooie geit over zijn schouders. Hij was behaarder dan vroeger, een beetje zoals Leonardo diCaprio in The Revenant, en hij droeg een grote wollen trui die in de schemering mooi ton sur ton bij die geit kleurde. Daar let ik dan weer op.
Als hij bij mij komt eten, krijgt hij zonder uitzondering kip, omdat ik me daar geen buil aan kan vallen, en omdat zijn vrouw dat zo lekker vindt. Thuis krijgt ze nooit kip.
Mijn vriend bakt ook zijn eigen brood en plaatst daarvan foto’s op Facebook. Normaal is dat aanleiding voor onmiddellijke ontvriending, maar voor hem maak ik een uitzondering, want zijn brood is behalve lekker ook heel fotogeniek. Laatst ging ik zelfs zover dat ik een Amerikaanse vriendin zo’n foto liet zien.
‘What is that?’, vroeg ze zonder een spoortje ironie in haar stem.
In Amerika is men niet bekend met het concept ‘vers’. Hier haalt men ’s morgens een literbeker koffie verkeerd bij de Starbucks, drinkt er een paar slokken van en zet het vervolgens in de koelkast om het de volgende ochtend in de magnetron op te warmen.
Zelf koken is hier niet te doen. De dichtstbijzijnde supermarkt, Whole Foods – in de volksmond ook wel Whole Salary genoemd – is veertig minuten fietsen en onbetaalbaar: voor een pak gedroogde pasta, een pond gehakt en wat Parmezaanse kaas ben je veertig dollar lichter. Downtown zijn er wel een paar kleinere voedselboetiekjes, maar hun aanbod is zó minimaal, dat ze vol trots één enkele ui in de etalage zetten alsof het een Manolo-schoen is.
Gezond eten is in Austin een lifestyle, alleen weggelegd voor slanke, milieubewuste wereldverbeteraars met een bodemloze portemonnee. Omdat mijn man vandaag jarig is, eten we vanavond bij hoge uitzondering een sappig stukje humanely raised Texas grassfed Longhorn biefstuk à 67 dollar. Tijdens het inpakken adviseerde de slager me om bij thuiskomst liever niet de lift te nemen, aangezien een plotseling luchtdrukverschil de vleeskwaliteit niet ten goede zou komen.
Wanneer ik eenmaal terug in Amsterdam ben en weer eens binnensmonds sta te schelden op die chagrijnige kutcaissière van de Albert Heijn, help me dan herinneren om in stilte de zegeningen van de Nederlandse buurtsuper te tellen. En om de stoere nonchalance van mijn kookvriend te beantwoorden met een on-Hollandse lofzang op zijn dagverse gastvrijheid.
________________
Arjen van Lith is freelance journalist en schrijver. Vorig jaar debuteerde hij bij De Harmonie met de verhalenbundel Mijn Snor. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin (Texas), waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
