Als ik de weg oversteek begint mijn hond te kwispelen naar iemand die ik niet ken, gaat op het asfalt zitten en blijft daar tot de vrouw vlakbij is.
Ze lacht. ‘Ik denk dat het komt omdat ik bruin ben’, zegt ze. ‘Hij dacht, moet ik aanvallen? Nee, het is een mens.’
Ooit had ik een hond die uitsluitend aan blanken gewend was. Dat had niet te maken met enige opzet van mijn kant, maar simpel met het feit dat er in het dorp waar ik opgroeide praktisch alleen blanken woonden. Die hond begon altijd te blaffen en te grommen wanneer hij – zeldzaam – iemand tegenkwam met een andere huidskleur. Honden zien geen kleur, maar wie denkt dat dieren niet racistisch zijn heeft een te rooskleurig beeld van de natuur.
Ik beaam wat de vrouw zegt, een beetje ongemakkelijk, maar blij dat mijn huidige hond het bij kwispelen houdt. ‘En door hem’, zegt de vrouw, wijzend op mijn hond. ‘Staan wij nu met elkaar te praten.’
We wensen elkaar een mooie dag.
