Lieve Arjen,

Geweldig om te lezen dat je helemaal je draai gevonden hebt, in Austin. Ik had niet anders verwacht. Een goed idee ook, om je te laten tatoeëren, al weet ik niet of Gorbatsjovs gezicht, ballonnig als het was, de beste keus is voor op een tanige rug als de jouwe.

Hoewel wij aan deze kant van de oceaan niet de meest communistische associaties hebben bij de brenger van de perestrojka, zullen je nieuwe vrienden bij de rodeo misschien wat bijscholing behoeven. Gelukkig kun je heel hard rennen, en zul je inmiddels ook wel vlot zijn geworden te paard. Jou kennende ben je bij de andere cowboys inmiddels zo geliefd dat ze zelfs je halfdoorzichtigheid door de vingers zien*. 

Terwijl in de stallen achter de arena de bronco’s uit staan te zweten van een ochtend keihard trainen, wordt onder de douches in de catacomben de American-Footballgrote soap on a rope van man naar man geslingerd. TL-licht en condens verzadigen de ontmoeting tussen het bruin en wit van nek en schouders, schouders en bovenarmen. Schuim vloeit rijkelijk over lichaamsbeharing van het soort dat we hier in Nederland niet meer kennen sinds je vertrok. Loopt douchewater van semitransparante cowboys af zoals dat bij gewone cowboys gebeurt, of valt de helft van de stralen door ze heen? Zijn er nadelen aan halfdoorzichtigheid die ik vanachter mijn bureau niet kan bedenken? 

Eenmaal ingezeept lijk je heel even vaste vorm te krijgen; je nieuwe vrienden kloppen je op de schouders en zeggen dat je er verdomd goed uitziet. 

‘A fine strong hand, indeed.’

‘As tough a buck as any I seen.’

‘That there’s some fine Texas muscle.’

Hoe vreemd, dat ik in de twintig jaar van onze vriendschap nooit zag dat Nederland te klein, te koud, te nat voor je is. Als schrijver had ik het inlevingsvermogen moeten hebben om te weten dat je de juiste man op een vreselijk verkeerde plek was. 

Ik vermoed dat je middagslaap vaak verstoord wordt door verwarrende dromen over vrouwen. Schrik er niet van, het is een bijkomstigheid van het vele paardrijden. Dit is wat er gebeurt als een lang gekooid dier weer in zijn eigen biotoop wordt uitgezet. 

Het zal je al zijn opgevallen dat het douchen met je collega’s je – naast de gezelligheid – niet zo veel meer doet. Mocht je overvallen worden door beelden van roomwitte borsten, gouden stro en blonde vlechten, blijf dan even rustig liggen en bedenk dat een heel groot deel van de mannen je voorging. Merijn, die jou zo goed kent, zal het al gevoeld hebben: een geleidelijk verschuiven van je aandacht, als het voorbijstrijken van de avondzon over de gehaakte sprei op jullie bed.   

Niets mis met een laatste vrijpartij. Je hebt tenslotte veel van je Boy Wonder gehouden. Maar als een cowboy ontdekt dat hij verder moet, dan springt hij na een laatste innige zoen op zijn paard om het de sporen te geven in de richting van die immer lonkende zonsondergang. Westwaarts, cowboy Arie. Immer west. 

Je hebt misschien gemerkt dat ik weinig over mezelf te berde breng in wat toch een briefwisseling zou moeten zijn. Cowboy Arie, de semitransparante held van Austin, is zoveel transparanter interessanter dan ik. Geloof me. Er gebeurt hier werkelijk geen reet. Ik ben nog steeds gelukkig getrouwd met Birre, waarvan ik nog precies evenveel houd. Zelfs het aangekondigde schaken van mijn geliefde door de schrijvende String Emil Martijn Knol is niet geloofwaardig dreigend genoeg om mijn gemoedsrust in gevaar te brengen.

Wie kan over geluk schrijven als dat geluk niet wordt bedreigd?

Ons kind is ook nog eens mooi en kerngezond. Heb ik al verteld dat Nadim puzzels van 50 stukken maakt en inmiddels alle letters van het alfabet kent?

Allemaal te saai om je mee te belasten. Mijn boeken verkopen ook al zo goed. 

Misschien gloort er toch een sprankje drama aan mijn verder ergerlijkblauwe hemel: sinds vorige week ga ik gebukt onder een vreselijke jeuk achter mijn oogbollen. Ik hoop op voortschrijdende blindheid. Het zou romantisch zijn je te kunnen schrijven over ochtenden waarop ik me het gezicht van mijn slapende geliefde inprent in de wetenschap dat mijn ziende dagen geteld zijn.

Je vriend in Amsterdam,

 

Gilles

 

 

* Ik kon het niet laten. Sorry.

 

 ___________________________________________________________________________________________________

Elke zaterdag op Tirade.nu: de briefwisseling tussen Arjen van Lith, emigré te Austin en Gilles van der Loo, thuisblijver te Amsterdam.