De blog van vandaag is bedoeld om afscheid te nemen. Na slechts enkele maanden (sinds 1 april, om precies te zijn) bij de redactie van Tirade, vertrek ik weer. Vanaf volgende week maandag schrijf ik drie keer per week een column op pagina 2 in nrc.next.
De blog van vandaag met als titel ‘Afscheid’ en dan deze aankondiging van vertek: het voelt nogal banaal. Niet omdat ik het niet heel jammer vind Tirade te verlaten, maar deze week was al het verdriet voor Thomas Blondeau (I.M.) gereserveerd.
Gister was zijn afscheid. Thomas’ vriendin Liesbet sprak. Het was mooi. Hartverscheurend. Liesbet beloofde dat ze niet zou vergeten om zich overal op te smijten. Dat had Thomas gezegd: je moet je overal op smijten. In de liefde, het leven. Smijtend leven.
Het afscheid van Tirade is gelukkig veel minder definitief. Deze zondagblog stopt, maar Tirade gaat door. De redactie gaat door. Ik ga door, zij het elders. De woorden blijven. In januari staan we nog als één gezamenlijk Tirade te tieren op het Writers Unlimited (sic) festival.
Ik heb veel zin om aan de slag te gaan voor nrc.next, maar ik was graag bij Gilles, Lieke, Marko, Martijn, Menno en Merijn gebleven. Misschien zou ik inderdaad moeten blijven en gewoon harder moeten werken. Thomas combineerde ook allerlei werk en opdrachtgevers, de ‘hemelbestormer’ bleef universiteitsblad Mare trouw. Als zijn vroege dood ons íets leert dan is het ervan te nemen. It’s all happening. En: YOLO.
De nachten kunnen altijd korter. Slapen lijkt nutteloos met een rijke stapel boeken naast je bed. Het laatste (ik wou dat hier stond: ‘meest recente’) boek van Thomas ligt bovenop. De woorden blijven.
Ik vertrek omdat ik niet wil dat Tirade een tussendoortje wordt. Ik smijt me op mijn nieuwe taak als columnist.
