In zijn krachtige, onsentimentele en verrassende verhalen richt de Russische schrijver Maxim Osipov zijn blik op mensen die door ingrijpende gebeurtenissen – verraad, maatschappelijke commotie, ziekte of dood – grote veranderingen ondergaan. Net zo geraffineerd en veelzijdig als in een roman belicht hij de mensen van verschillende kanten en legt hen bloot tot in de kern van hun wezen en onzekerheden. Osipov ‘vangt’ zijn personages op momenten dat ze zich de vraag stellen die in veel negentiende-eeuwse literatuur werd gesteld: ‘Hoe moet een mens leven?’ Dat Osipov ook arts is bracht recensenten ertoe hem te vergelijken met beroemde voorgangers als Tsjechov en Boelgakov. Ook al wijst hij zelf zo’n vergelijking af, zijn psychologische inzicht, zijn vermogen tot pakkende karakteriseringen, zijn compassie en soms ironische blik maken dat die voor de hand ligt. Osipov is een schrijver die een moderne en zeer toegankelijke toon combineert met de klassieke Russische prozatraditie.
‘In deze verhalen zijn de grenzen tussen hoop, waanbeeld en leugen onduidelijk en wordt er op die grens stevig gesmokkeld. Dr. Osipov is een meester in de dramatische ironie, die bitterzoete humor wringt uit wat de lezer wel ziet maar zijn hoofdpersoon niet.’ The Wall Street Journal
En ook in Nederland wordt Osipov vol lof ontvangen:
Nu al 4e druk!
‘Met zijn voorliefde voor het korte verhaal en de theatertekst wordt Maxim Osipov gevierd als een eigentijdse Tsjechov. En net als Tsjechov beziet hij Rusland met compassie.’ De Groene Amsterdammer
‘In het Rusland van Vladimir Poetin is iedereen bezig met overleven en niet met leven. En toch lees je in dit boek een liefdesverklaring aan een onmogelijk land.’ ***** NRC Handelsblad
‘Osipovs verhalen zijn hartveroverend, maar ook hartverscheurend.’ De Limburger
‘In zijn krachtige onsentimentele verhalen richt Osipov zijn blik op mensen die grote veranderingen ondergaan.’ Standaard der Letteren
‘Maxim Osipov toont zich een meester in zwarte humor en wrange ironie, die zijn lezer steeds weet te verrassen. Met treurnis én met onverwacht optimisme.’ ***** De Volkskrant
