Tirade 72 / 1962
[p. 712]

Vijf gedichten
door G.J. Resink

Indische erfenis

 
Indische erven met uw zoete meisjes
 
en stoute jongens, woedt weer om mij heen.
 
Ik zie in riddersporenstrijd geen been,
 
maak met de hadjivaren Mekkareisjes,
 
en tel geen rasverschil of ‘t Afrikaantjes
 
zijn dan wel Margrieten. Maar ‘k blijf sereen
 
als u, Miss Joachim, bij ‘t bladgemeen
 
van de soldatenbloemen in ons laantje.
 
 
 
Chinezenstaarten en Japanner-vlier,
 
juffertjes-in-het-groen en koningspalmen,
 
maak uw mutaties naar het menszijn waar
 
of houdt mij kind; dit onverbloemde dier,
 
dat met zijn groei en voortplanting blijft talmen –
 
 
 
liefst dicht bij Christusdoorn en Venushaar.
[p. 713]

Vandalisme

 
Ik zal de nestjes uit je oksels halen
 
en van je tors de juffersvruchten plukken
 
en zal mij in je adervarens drukken
 
tot bij je beide naveltjes-van-dalen.
[p. 714]

De godenreliëfs

 
Ik zoen haar borsten zwart met mijn pupillen
 
en streel hun gladde buiken met mijn oogwit
 
en mijn irissen dagdromen en nachtwaken
 
bij de versierselen op beiderlei geslacht.
[p. 715]

Drinkkwatrijn

 
Zij hield de kalebasjesborsten voor zich uit,
 
haar wiegend op de kleine handen, tuit na tuit.
 
Toen ik eerst aarzelde drong zij aan: drink mij in.
 
Toen ik later aarzelde drong zij op: drink mij uit.
[p. 716]

Schepping

 
Langs de schaamlippen van je mond
 
is door de phallus van mijn tong
 
uit eicel en sperma van ons speeksel
 
het heelal geboren van dit versje.
[p. 717]

Natuurgevoel en geslachtsdrift zijn voor de Indonesische dichter van Nederlandse afkomst G.J. Resink onverbrekelijk met elkaar verbonden. Planten, bloemen, kapen, bergen, stromen, kraters enz. treden in zijn poëzie als erotische symbolen op. Ze zijn bovendien mèt mens en dier opgenomen in één kosmisch verband.

In het eerste gedicht Indische erfenis zijn ‘zoete meisjes’ en ‘stoute jongens’ namen van bekende bloemen; ‘riddersporen’ kent men ook hier; ‘hadjivaren’ is natuurlijk een varensoort (een ‘hadji’ is een gelovige die de bedevaart naar Mekka gemaakt heeft; vandaar ‘Mokkareisjes’); Afrikaantjes, Margrieten en Miss Joachim zijn weer aanduidingen voor bepaalde bloemen evenals de veelvuldig voorkomende ‘soldatenbloem’ (lila en witte blaadjes); ook in het laatste couplet komen allerlei namen van planten, bloemen en palmen voor, die men niet alle behoeft te kennen om het gedicht ‘begrijpelijk’ te maken; men moet er alleen op bedacht zijn. In Vandalisme zijn ‘juffersvruchten’, ‘adervarens’ en ‘naveltjes-van-dalen’ nieuwe samenstellingen, waarin mens en plant in één woord verstrengeld zijn.

R. Nieuwenhuys

Over dit hoofdstuk/artikel

G.J. Resink

Rob Nieuwenhuys