[p. 141]
Toen de aarde er nog niet was,
toen de wijde wereld niet bestond,
bestond onze moeder Dao,
de telkens verjongende,
de schildpadgelijke.
Zij verzamelde het vuil der handpalmen,
zij vergaderde het lichaamsvuil.
Bijeenvergaard zijnde,
was het zo groot als een zilvergewicht.
Zij legde het op de knieschijf,
kneedde het met de wijsvinger.
En weer verzamelde ze het vuil der handpalmen,
en wederom verzamelde zij het lichaamsvuil.
Bijeenverzameld zijnde,
was het zo groot als een sirihpruim.
Bijeenvergaard zijnde,
was het zo groot als een betelpruim.
Zo luidt de traditie,
zo luidt de overlevering.
Toen het mensdom nog niet bestond,
toen er nog geen mensen waren,
was pratende,
zonder dat er mensen waren,
was sprekende,
zonder dat het mensdom bestond,
onze moeder Dao,
de steeds verjongende,
[p. 142]
onze moeder Dao,
de schildpadgelijke.
Ze zeide in haar spreken,
ze sprak terwijl ze praatte:
‘t is zonde van de aarde beneden,
‘t is zonde van de ruime wereld,
dat er geen bewoners zijn,
dat er niemand woont,
met wie ik kan spreken,
met wie ik praten kan.
Ze ging naar de mond van de afgrond,
ze ging weer naar de peilloze diepte.
Ze verzamelde de windstreken,
ze vergaderde de windhoeken.
Ze was zwanger van menselijk zaad,
ze ging zwanger van een kind.
Op zekere dag nu,
op zekere keer,
was de dag der geboorte gekomen,
was de tijd der baring aangebroken,
toen geboren werd een kind uit haar schoot,
toen geboren werd een kind uit haar buik,
werd geboren een tweeling,
werden er twee tegelijk geboren.
Gepaard waren ze vanaf de geboorte,
tezamen waren ze vanaf de moederschoot.
Een was een dochter,
een was een meisje.
De ander was een zoon,
de ander was een jongen.
[p. 143]
Ziehier hun namen
wanneer er gesproken werd,
ziehier hun namen,
wanneer er gepraat werd:
Het meisje heette,
de dochter heette
onze moeder Siadulo Hosi,
onze moeder Siadulo Rao.
Ziehier de naam van de zoon,
ziehier de naam van de jongen:
onze vader Balugu ba Luaha,
onze vader Handoma Haro.
Op zekere dag nu,
op zekere keer,
onze moeder Dao,
de steeds verjongende,
onze moeder Dao,
de schildpadgelijke,
haar levensgeest vluchtte gelijk wind,
haar ziel week gelijk een damp.
Ze stierf
en werd veranderd in aarde.
Gestorven zijnde,
werd ze tot stof,
haar stoffelijk overschot vulde de spleten,
haar as werd vulsel der aardkloven.
Toen ontstond de wereld,
toen was er de aarde.
Lees de Tirade Blog
Gymnastique, tussen gezond en presteren
Larousse 2 Ik hijg uit van 5 gymnastiekoefeningen. Zoals een fysiotherapeut eens genadiglijk beweerde: ik heb een ‘strak bandsysteem’. In het Nederlands is dat: ik ben zo stijf als een hark. Het moet ergens rond de industriële revolutie zijn geweest, in de periode van urbanisatie dat op lagere scholen voor het eerst ruimte werd gegeven...
Lees verderParis et nous
Larousse 1 Een stad is een driedimensionale encyclopedie. Een droom van ervaringen waarin je tracht door te dringen. Nu behandelt Parijs je hoe dan ook zoals een gezond lichaam een microbe zou behandelen: het probeert met alle macht te voorkomen dat je erin doordringt. Terwijl je zo graag alles over deze stad zou weten. De wanhopigste...
Lees verderLarousse. De droom van kennis
De droom van kennis 0 De mooiste pagina’s van de zestiendelige grote Oosthoekencyclopedie waren de transparante menselijke lichamen, waarmee je bladzij voor bladzij dieper het lichaam in zonk. Eerst de huid eraf, dan zag je een zenuwstelsel, een bladzijde verder het hele spiertraject, nog weer dieper bloedvaten, ingewand, en tenslotte het gebeente. De encyclopedie was...
Lees verder
Blog archief