Sloten vol groene paletten; uit elk duimgat

steekt een in gele verf gedoopte kwast.

 

Overhemden juichen op een achtererf. De wind

haalt zijn grove kam door het gras.

 

Achter een venster worden gezichten schoksgewijs belicht

alsof ze naar een reeks explosies staren. Gelaten

 

sleept vee zijn doedelzak mee. De verte is bepluimd

met sproeiers die de aarde laven.

 

Een haas richt zijn oren. Het is de indiaan niet

die uit mijn jeugd geslopen komt.

 

Huiswaarts fiets ik. Zwijgend.

Zo komen er nooit vliegen in mijn mond.

Verslaafd aan het applaus

van eenden

 

hun vlucht boven het ven.

 

Diep snoof hij de dood in

zoals de wijnkenner

een vreemd bouquet.

 

Van patrijzen die hij aandroeg

kneusde hij geen vleugelpen;

 

ze schenen

uit stillevens te zijn weggegrist.

 

Nu de wind het gras

tegen de aarde houdt

zie ik hem weer:

 

hij graaft verwoed

op de plek waar hij ligt.

De rustige omgeving klopt:

 

dit verblijf biedt uitzicht

op een kerkhof

 

‘s Morgens haalt een vrouw

de vazen weg.

 

Zeelucht vreet in.

 

Tegen de schemering –

 

o, welke vogel in de heg

fluit telkens hetzelfde? –

 

brengt zij ze

gepoetst en zonder bloemen

terug naar de graven.

 

In de laatste vaas

bekijkt ze snel haar mond.

 

Nooit zag ik iemand mooier en

trouwer een leegte ronddragen.