Daardie toetsende ontmoeting dien geen doel

wat sinvol of agterna omskryfbaar lyk.

Voetjie vir voetjie en omsigtig voel

by na ‘n ligtende punt waarvan by vermoed

dáár sal miskien, soos op pad na Damaskus, blyk

wat hom hierheen gedryf het en hoe dit nou verder moet.

Sy stipte terugtuur op gister voorkom nie meer

geheimsinnige voorskynsels van ‘n volgende keer:

wederkerigheid is iets wat sy droomlewe voed.

Daar is dae so dor dat jy dink

hoe in godsnaam kan so iets bestaan,

elke sterfleng sou in sy verbeelding

alles doen om dit oor te slaan…

Maar niks wat eenmaal gekom het

is in staat om weer weg te gaan:

aanvaar daardie dae soos kinders

te onooglik vir enige baan

behalwe om tot die einde

hul stiefouers by te staan.