Een verlaten pub in Pread Street, niet ver van Paddington Station,

straat van kerry, straat van vis in voorgebakken kranten, straat

van vlokken schuimrubber, plastic, bouwpakketten radio:

alleen twee oudere mensen die elkaar moesten troosten

om alle afbraak, het nylon, de snelweg achter

het ziekenhuis dat hen altijd bedreigde.

 

De vogels in het Hyde Park vlogen eindeloos ver weg,

van de eekhoorn in de tuinen van Kensington hadden ze

nog nooit gehoord. Misschien kwamen ze uit andere graafschappen,

of uit Leeds, Sheffield öf Liverpool, zat de fabrieksrook

nog in hun ogen. Moesten zij de geluiden van de banden

van het verkeer met de glazen bier die zij

als leliën omvatten, verdrinken? Met welke trom

zullen zij begraven worden? Zij drinken te veel,

maar bij hen schaadt het niet. Lastig

is het wel: om elf uur schuifelen ze

door de windhoek, langs de vliegende kranten,

langs de onderdelen van de merkloze motoren.

Wie beschermt die twee? Hun zachte stemmen.

Hoe drukken zij de angst tot onder de klotsende drank?

 

Hoe verklaren wij de stilte die valt

nu ze met vertoon van onbenul verdwenen zijn.

Vermanend toegesproken. Het kleingeld

laten vallen. Toen kregen ze ruzie.

 

Maar wij zagen ze verdwijnen met de zoetheid

van alle bieren, de blanke chrysanten

van de alcohol, de narcissen van de diepte,

de klank van het laatste glas in Londen.