Het was niet zo dat wij de weg kwijt waren,

eerder was de weg ons kwijt, wij hadden hem al

lang verlaten. Keken nog om hoe hij licht

en zeker met een bedoeling tussen de bomen

omhoogging maar algauw werd hij vaag en hoewel wij

telkens in ons hoofd hem neelegden daar

gaat hij, zo komen wij terug

 

werd dat vanzelf steeds minder.

De weg die het oog neemt naar

iemand die staat in de verte,

 

hij zet zijn benen een beetje

uit elkaar, zijn knokkels op zijn heupen,

hij heeft een heel klein hoedje op en hij

houdt zijn hoofd naar het stoplicht;

 

iemand rekt zich uit met zijn keel naar het licht.

Krimpt het oog nu, leest het ‘Donuts’, ‘Burgers’.