- Van de redactie, bij haar laatste nummer
- Wouter van Oorschot Saluut bij vertrek
- Leo Vroman Psalm voor het eten
- Elisabeth Eybers
- Charlotte Mutsaers Vier berichten uit het beestenkabinet
- Eva Gerlach Commotie
- Paul Meeuws
- J. Bernlef
- Gerrit Krol Allochtonen
- T. van Deel Mondriaan
- Marieke Jonkman
- Toine Moerbeek De Deense glimlach van Johannes Vermeer
- Pieter A. Kuyk
- Tomas Lieske Lot
- Robert Anker Aktuele eeuwigheid
- Willem Jan Otten Elf wakken
- Poëziekroniek
[p. 516]
Deze rivier verzet zich nooit. Ze is een zenuw
in het groene vlees genoemd. Ik ben verwant.
De veerman is mijn vriend, van ‘s morgens zes
tot ‘s avonds tien, maar ‘s nachts, als ganzen
overtrekken, gaggelend gaggelend
mij groeten, ben ik eenzaam en nerveus.
[p. 517]
Wie thee schenkt, schenke van zich af
en geeft een zeemansgraf aan dit insekt
dat brutaal het witte kopje binnentrekt.
Dit advies is kokendheet en wreed.
Verdrink dit zwarte beest in bier
of limonade, vernietig het perfekt
en neem wraak omdat je boven, hier
recht boven dit terras verliezen moest,
het hoofd ter hoogte van het theeservies.
Ik was afwezig, speelde markiezin
maar nu ik dit blauwgerande kopje zie,
voel ik het binnenglijden en verdrinken.
[p. 518]
De vreugde van de droge was, de geur van buitenlucht.
De dunste stof draagt nu het helderste bouquet
en voelt als zijde aan.
Opvouwen is feest, scherp en alles even breed.
De pas gevulde planken in de linnenkast
vervullen mij het meest
en dwingen mij, badhanddoek en tafellaken strelend,
voor een nieuwsgierige au pair te spelen.
Ik sta te vrezen dat achter mij mijnheer verschijnt.
[p. 519]
Ik wil verdampen, opgaan in nevel, mist
boven de zandplaat, heiig is mijn lichaam.
In slierten wil het waaien over zee.
Ademtocht. Lediging is vrouwelijk. Laat zij
doorgaan, dagelijks, zodat ik mij thuis voel
in wasem en andere nietigheden.
Het groene rugzakje danst op mijn rug.
Ik loop in stevige pas langs dit strand,
rust uit op bazalt.
[p. 520]
Altijd dit eiland, ik trek maar rond,
alleen en ongekleed, maar ongezien.
Van bazalt blijf ik de hartsvriendin.
Ook van branding. Verloren druip ik af,
ver van haar die omslaat, omslaat
en vooroverstort.
De eidereenden op het blauw ken ik van binnenuit.
[p. 521]
Een dode bruinvis op het strand.
Geen gezicht, geen geur.
Ben ik dat daar?
Deze vraag reikt dieper dan ik graven wil.
Uiteengevallen voel ik mij.
Dit badpak kleurt een blauwrood adernet
op mijn albasten kruik.
Ik wil geen dode bruinvis zijn.
Lees de Tirade Blog
Kamervrees
Utrecht, 16 december 2024 Beste Izaak en Ties, Na jullie aandoenlijke bekentenissen over ernstig drugsgebruik betreur ik het eerlijk gezegd niet dat ik jullie nooit tijdens een ongedwongen duinwandeling tegen het lijf ben gelopen. Ja, gelukkig troffen we mekaar pas binnenboezemlijk in een later, meer gerijpter stadium, als ik dat zo mag zeggen? Die gloeiende...
Lees verderEen vreemdeling op bezoek
Amsterdam, 5 december 2024 Lieve Izaak, ‘U hebt gezien dat het niet gemakkelijk is de tekst met de ogen te ontcijferen; onze man ontcijfert hem dan ook met zijn wonden.’ – Kafka Rond deze tijd van het jaar wordt het Vondelpark voornamelijk nog enkel als doorgang gebruikt. Op de in mutsen en wanten gestoken toeristengroepen...
Lees verderDe olie en het woord
‘Met als uitzondering de Koran, zag ik nergens woorden op papier.’ Heeft een toerist recht van spreken? Mag hij oordelen? Wij maakten een korte reis door een ver, vreemd land. We wisten er al het een en ander van: veel olie onder het zand, vrouwen als tweederangs burgers, het staatshoofd laat een onwillige journalist in...
Lees verder
Blog archief