[p. 101]
Philip Hoorne
Cut
Zoals in het liedje is de eerste snee de diepste.
De diepste de eerste kan een ongeluk zijn
of zomaar een jaap die zich niet vervolgt.
Wij loven en prijzen het mooie rode bloed
van een jongensknie. Het breekt uit, vloeit, korst,
bladdert af en wacht op de volgende schaaf.
Wie in zichzelf snijdt heb ik nooit voor vol aanzien.
Alsof er niet genoeg anderen beter, scherper en
snediger weten waar de aders liggen en hoe dat moet.
En die poëet en deze dient eerst en laatst hierin te snijden: zichzelf. Een andere bron ontbreekt. Eigen bloed, een ware ego-aderlating. Ter stelping deppen met een lappie wereld, ontsmetten met de gebruikelijke, elementaire tincturen. Geloofd en geprezen! Hier is de wond behandeld die Wereld heet!
