Het meer hing in het bijna

donker boven zichzelf want het gaf licht,

we zaten met brood op de steiger en het kwam tot ons

 

zitzeil waaraan het likte,

wat klonk als: ‘hoe lang gaan jullie door en hoe breed

zijn jullie aan het verdwijnen?’ In een strak elastiekje

 

van kippenvel zaten wij op die plek waar

alles ruimer was, we wisten ons geen

raad van verwoestbaarheid, tot iets in de lucht

 

ons aantikte, springzaad:

iemand floot, een ander floot terug, zo!

zo! En wij, onze oren nog vol

 

van het meer dat kuste en slurpte, stonden op, stampten,

schudden en het liep uit ons links rechts en zo

begon wat we misten hier en daar in ons te passen

 

en om een verlenglijst te vragen dus we kwamen

met praktische dingen, geluk, zweet, knieholten: zo –