Sjoerd van der Linden
Hoe het nu werkelijk zit
Laat mij u vertellen hoe de wereld in elkaar zit. Nee, ik vraag u niet om toestemming: ik stel u in kennis van het feit dat ik u in kennis ga stellen van hoe de wereld in elkaar zit. U heeft geen keus. U kunt geen kant op, want u bent de lezer. Hooguit kunt u het geschrevene wegklikken, of woedend in een hoek smijten. Desnoods steekt u het in de fik. Maar dan laat u zich kennen en dat weet u heel goed. Anderzijds kunt u verder lezen, maar dan heeft u eveneens verloren: terwijl ik u lekker de les lees, zit u zich te verbijten. Het is toch godgeklaagd, wat ik allemaal beweer!
Maar ik heb het woord en u heeft pech.
U dient met uw gore poten van de waarheid af te blijven
Tenzij u mijn mening deelt, maar de kans daarop is praktisch nihil. U heeft immers uw eigen mening, en daar bent u trots op. U deelt alleen een mening wanneer u iets moet van degene die haar verkondigt. Maar u moet niets van mij, u kunt niet wachten om mij terecht te wijzen. De ware stand van zaken is immers – hoe kan ik dat nu niet zien – geheel anders dan ik u tracht voor te spiegelen.
Of misschien wilt u slechts nuanceren. Maar hoe valt de waarheid te nuanceren? U dient met uw gore poten van de waarheid af te blijven. Hoe haalt u het in uw hersens? U hecht geloof aan allerlei dwaalleren, dat is bekend. Terwijl ieder mens, dus ook u, toch beschikt over een gelijke dosis soevereine rede, waarmee u net zo goed in staat bent om de wereld te ontleden in onomstotelijke feiten. Waarom doet u dat dan niet?
Als u uw eigen preoccupaties nu eens laat varen en uw ogen zou openen voor de ware stand van zaken, dan zult u inzien dat uw mening onhoudbaar is. Maar daarvoor bent u te bescheten en te zelfgenoegzaam. Het valt ook niet uit te sluiten dat u gewoon dom bent. Hoe kunt u anders zo krampachtig vasthouden aan uw eigen gelijk? Kunt u mij dat verklaren?
Nee, dat kunt u niet. Want ik heb het woord. U niet.
Ik heb met u te doen. Werkelijk waar. Vandaag ben ik in een milde bui. Maar voor hetzelfde geld had ik alles uit de kast getrokken om u te beledigen tot op het bot. Tussen mijn schrijven en uw lezen liggen weken. Misschien denk ik er inmiddels al heel anders over. Misschien veeg ik inmiddels mijn reet af met wat ik hier heb opgeschreven. Niets menselijks is mij vreemd. Maar dat baat u niet. U heeft alleen deze tekst.
Kom me maar zoeken. Kom me vermoorden. U vindt me toch niet. Ik schuil achter de drukpers.
Sjoerd van der Linden (1981) studeerde achtereenvolgens Technische Natuurkunde, Nederlands en Wijsbegeerte, met wisselend succes. Zijn nomadenbestaan tussen Parijs en Amsterdam financiert hij door te schrijven voor eenieder die daarvoor betaalt.
