De Weimarrepubliek was de eerste democratie op Duitse bodem. Zij werd in 1918 geboren onder een weinig gelukkig gesternte, aan het einde van een verloren oorlog en te midden van een revolutie, en ging in 1933 ten onder toen Hitler aan de macht kwam.
Toch was de Weimarrepubliek niet gedoemd en was zij veel meer dan een voorspel tot het Derde Rijk. Ze staat ook voor de emancipatie van de vrouw en de Joden, voor een moderne verzorgingsstaat, het Bauhaus, de Dreigroschenoper en de boeken van Alfred Döblin en Thomas Mann. In dit boek wordt de Weimarrepubliek nu niet eens benaderd als een ‘republiek zonder republikeinen’, maar als een staat met grote veerkracht en potentie. Overtuigde democraten waren bereid de Weimarrepubliek te verdedigen en Hitlers NSDAP was bij de verkiezingen in 1928 niet meer dan een marginale partij.
Op unieke wijze beschrijft Patrick Dassen de Weimarrepubliek van binnenuit, met behulp van dagboeken, brieven en de zogenaamde ‘Abelpapers’, korte autobiografieën die een bijzondere inkijk geven in de ‘ziel’ van vroege leden van de NSDAP – gewone mensen die levendige verhalen schreven over gekrenkte nationale trots, maar ook over de hoop op een herboren Duitsland waarin iedereen gelijk was. Zo beantwoordt Dassen de vraag wat de Weimarrepubliek kwetsbaar maakte, waarom zij ten onder ging – en welke lessen ze ons te bieden heeft.
