[p. 67]
Bianca Boer
hij hangt aan de dakgoot van de kerk
de klauwen van zijn vingers purper
de doden doen het licht alvast uit
zover kan het dus komen
nu we het er toch over hebben
hij blijkt een man die over alles mee kan praten
maar zijn taal breekt als glas
als zijn stem omhoogschiet zijn voet uit
de haan op de toren draait ons juist
zijn smalle kant toe
door wind bevangen
onaangepast
En ha, ja, daar zie je hem: de Erepresident van het Genootschap voor Kerkhaanbevordering. Hij is van alle winden thuis. Dat moet de ik zijn in de verzen, blikkerend dankzij opgevangen stralen van de koperen ploert die in alle dichters huist. Reflectie, uitzending. Bakenwerking. Een kam die kraait van licht.
