[p. 511]
Charl-Pierre Naudé
Koper, kapel
Ons het my pa op ‘n herfsdag begrawe:
die morele lig geblus, vir altyd die sakdoek
van sy hande opgevouw. In die kas se hoek:
sy skoene met die houtvoete wat nooit skawe nie,
die skoensole ou munte uit ‘n sirkulasie
deur die grond geslyt. Ek onthou die herfs, die kapel,
‘n skip op die see, die rawe. Mense wat bel.
Wit hartseer het my met ‘n snyer se grasie
uitgedos soos ‘n kaptein, die vroue se koppe
het gedraai. Die skaduwee van ‘n vliegtuig
het oor die kapel geswiep, teen die mure gebuig
en geflits binne, die vuur in die kisknoppe
gedoof ‘n oomblik lank. A! Chopin, en die skel
herfs, komplimente van die sal.
[p. 512]
Koper, rouwkapel
We hebben pa op een herfstdag begraven.
Zijn betogende handen zijn net als zijn zakdoek
voorgoed gevouwen. Daar staan in de kasthoek
zijn schoenen, de houten voeten erin onbeschadigd,
de zolen dun als munten, lang uit de circulatie,
door de grond gesleten. Ik herinner me herfst, de kapel,
het voorbijvarend zeeschip, raven, deze en gene die belt.
Mijn pak uit wit hartzeer gemaakt geeft me gratie,
ik lijk wel een kapitein. En de vrouwen
draaien zich om. Een vliegtuigschaduw flitst
over de kapel, heeft zich op de muur gevouwen
en even het vuur gedoofd in het koperwerk op de kist.
Ah Chopin, voeg schel herfstlicht daarbij
en de groeten van onze luchtvaartmaatschappij.
Vertaling: Ed Leeflang
