Hij draagt zijn Heiland om de jongens

nek, heel minutieus van het puurste goud gedreven;

‘t geschenk hem door de liefste hand gegeven;

de laatste avond was ‘t, vóór z’n vertrek.

 

Vergeefs; vergeefs; de kostb’re amulet,

met zoveel tederheid hem om de hals gehangen,

vermag geen tempering van het wild verlangen

naar weer een vriend en nog een vriend in het bed.

 

Een vreemde jongenshand speelt met het Kruis

en tracht dit nu de slapende t’ ontwringen

– is goud niet meer, dan dertig zilverlingen? –

eens keert de zondaar zonder Heiland thuis.