[p. 62]
Delphine Lecompte
Per ongeluk in een bedevaartsoord
Gelukkig heb ik wonden
Genoeg wonden om niet gewantrouwd te worden
Ik zit op een bankje en probeer te schrijven
Tussen een onaffe brief aan een idool en
Een mislukte ode aan mijn vader is nog plaats
Neem je tijd, Delphine
Vergeet je angst die honger is, onnozelaar
Zo prevel ik maar het haalt niets uit
Ik haast me toch
Het is ijdelheid
Niemand wacht op mijn rauwe bekentenissen
Vermomd als pretentieloze raaskalgedichten.
De oude kruisboogschutter wacht op mij
Op de soep die ik heb beloofd te kopen voor hem
Op de dunne mond die ik heb beloofd te stiften voor hem
Hij is niet verrast wanneer ik clownesk en psychotisch
Zonder kervelsoep binnenval
Hij had dat wel verwacht.
Ik was per ongeluk in een genezende stad, vertel ik hem
Ik weet dat hij mij niet gelooft
Omdat het te geloofwaardig is
Hij zegt dat hij een opzettelijke man heeft overtuigd
Te blijven leven
Zonder Roemeense jenever wordt het moeilijk
De opzettelijke man ziet overal de geest van zijn vermoorde dochter
Niet overal, hij ziet haar te weinig
Eigenlijk ziet hij haar alleen in de kraan van de gootsteen
Hij mag die kraan niet vermijden
Zonder kraan dreigt hij te vergeten hoe onbeholpen ze was.
De tijd nemen, die van vroeger penetreren. Na gedane zaken (jenever, kruisschieten, soep) tot spoeling overgaan. Was de lezer nooit psychotisch waar hij/zij niet gewassen worden wil met een naar keuze te harde borstel. Overtuigen is nooit des dichter weg.
