[p. 514]
Elma van Haren
Ik in 2036
Al dat nare dat mij in de kleren geweven zat,
dat onder mijn kleren ging zitten als koude kleren…
Ik zei,
als iets dit weefsel weg wil nemen,
ga uw gang,
maar laat mij ongestoord!
Beetje voor beetje verloor ik mijn hoofd,
terwijl ik zag, sprak, at.
Wat vloeibaar in mij was, werd stijf geslagen,
totdat een diepe slagroomgeur
mij aan het lijf gegoten zat.
En nu, onlangs gestorven,
baar ik mij nog steeds zorgen –
Engelen hebben toch geen lichaamsfuncties?
En is mijn ziel nu een wolk?
Daar ik nog praten kan, misschien een soort
ballon voor taal,
zoals in stripverhalen.
Wat is mijn opdracht nu? In een kist
muisstil skelet te zijn?
Dit ongeloof,
dat het maar niet afgelopen raakt!
[p. 515]
Ik lig hier met
een lome draad tot aan mijn voeten uitgelegd.
Ik sla hem als een krul om de stilte,
trek aan,
trek heel strak aan
Gedicht bij de litho van Etienne Elias uit degrafiekmap ‘Marot’.
[p. 516]
Van dinsdag op woensdag
Geenszins van plan ook maar één minuut te twijfelen,
slaat de klok twaalf.
Ruitjes,
die vol cijfers staan te gapen,
totdat er een uitkomst op volgt.
De dag,
verdeeld in ruitjesschrifturen,
met hier en daar een hiaat in de zwart
witte orde.
Kwetsuur,
want zie je, mijn ‘n’ is gebroken…
…Bambivlek,
zachte pijniging, die liefkozend
bedoeld kan zijn,
of is dit soms
de geheime seconde, waarin
de secondewijzer blijft hangen, totdat
een naam verandert in een andere naam?
Tussendeuren kreunen open. Een metalen klik
dan
een licht nazwaaien van genoegen
en
de onverklaarbare geur van warme vanille
zweeft naar me toe.
Gedicht bij de zeefdruk van Guy Rombouts uit de grafiekmap ‘Marot’.
