Telkens als ik met rafels en roersels beviel

trok achterom een kinderziel bij mij in.

Tijdens het beklimmen van te hoge treden

berekende ik hun valkans en de hardheid

van de stenen. Ik lag als vangnet uitgespreid.

Toen dat niet meer nodig was begon ik

hartgrondiger dan ooit te geeuwen. Alle

adem teruggeschonken tot diep beneden,

nooit geweten dat het grote gapen,

meergenaamd genot, zo godvergeten is.

Dat ik nog nieuwe kiezen laat stansen.

Gaat het mevrouw? Affirmatief grommen.

Ik dwing mezelf weer aan de deinende

draf van telgangers te denken. En

buikademhaling toe te passen. Puur

geluk dat mijn clitoris niet geraakt is

toen. Mijn mond ligt nu opengesperd en

tandvlees wordt versneden. Ik bewonder

mijn tong, niet stom onder het mes,

maar schuilsnel en lenig.

We weten soms niet of het rechts-

of linksaf was. Na een licht wervelen

herstelt zich dat. We vallen wel eens

op ons schouderblad dat we steeds

als schild tegen erger hieven.

We weten soms niet waarom of

waartoe. We schuiven als paar in

elkaar tot de oogbol verschiet. Terwijl

het nog zacht nasneeuwt onder ons vel

ligt het juk al klaar. Misleid zijn we wel.