Toch maar niet door het bosje, er konden

struikrovers zitten. De ingang

donker binnen het groen – we bleven staan kijken,

je zag hun schoenen glimmen in het zwart.

 

Er lag geen boot aan de steiger dus we moesten

het hele eiland om. Libellen waren er al,

blauwe achterlijven trillend tegen het

bloeiende raaigras. Daar was de rover, hij stond

stil als de nacht met zijn mes in zijn mond

 

bij het verhalenbankje, wij hielden niets over,

kaal en vrolijk liepen we naar huis.

Het huis sprong aldoor los, wij duwden het terug

maar het hielp niet. Als je binnen zat voelde je in jezelf

hoe het loskwam. Alles, het speelgoed, elk boek,

elk potje jam zat met een soort klitteband vast,

daarnaast een etiket voor de zekerheid. ‘Lintje,

lege envelop, viltstift,’ dikwijls vergeet je van zulke

eenvoudige dingen de plaatsen; de zin, daardoor.

 

Als het begon, liepen wij altijd naar buiten.

Met zijn vieren op de tuinbank zagen wij

de fundamenten komen. Alles bleef heel.

Wij duwden wat, stampten het grind aan en liepen naar binnen.

Altijd was er wel iets zoek, we gingen vlug schrijven,

‘plukje haren, brief (R.), dop van de viltstift.’

zetten alles weer vast.

 

Geen vogel op het dak natuurlijk, geen

plant langs de gevel, geen pissebed onder de stoep.

En dan al dat verlies van ongebruikt.

Een plek achter het hoge gras, ik zag

niets tot ik de kinderen zag. Zij sprongen

er overheen. Niet aanraken,

niet over praten.

 

Hij was al bijna op, merkwaardig brede

botten in zijn schouders leken dat

te willen tegenspreken. Jas open,

mouwen wijd uitgespreid achter zijn achter-

overgeslagen snavel.

 

Die zoek zijn, uitgespaarde plekken waar

zij in opdrogen. Veren vlees botten, het lage

hongerige scheren langs boomtoppen,

 

ketsen soms, halverwege.

Mijn dochters zijn op weg naar de woestijn,

een moet de ander duwen. Zij zoeken ontbering.

Honger en dorst hebben zij in het mandje

van de rolstoel, genoeg voor een leven of wat.

 

Daar is de luchtspiegeling, zij beginnen elkaar

voor te zingen wat zij zien. Twee verzen – dan

is hun adem op. ‘Hallo, wij moeten

stoppen met die onzin, ons vlees verrot.’

 

‘Echt waar? Opschieten dan. Hier zijn mijn krukken,

ik hoef ze niet meer. Mijn rolstoel mag je ook hebben.’

Zij rennen naar de horizon, de deur

open – hun roepen verandert het spoor van een slak.