[Tirade mei 2013]
Gilles van der Loo
Editoriaal-Guinea
Ter inleiding van dit nummer
We vergaderen wat af, hier aan de Herengracht. Nu dit schitterende en alweer tweede nummer van de nieuwe redactie in je handen ligt, kan ik zeggen dat de onderlinge verhoudingen zich beginnen af te tekenen in ons redactionele kerngezin. Menno Hartman en Merijn de Boer zijn de papa’s, zij zitten er het langst. Dan zijn er de kinderen: Lieke Marsman en Martijn Knol, sinds 1 april aangevuld met Simone van Saarloos. Last and arguably least is er de Editoriaal-Guinese adoptiezoon: ik.
Vaak lijk ik niet dezelfde taal te spreken als de rest van het gezin.
Ik schijn een leerachterstand te hebben.
De jaren waarin ik vrijwel uitsluitend Engelstalige fictie las, bezorgen me nu monden vol tanden. Aan de grond geklonken staar ik omhoog, als Lieke en Martijn weer eens arm in arm opstijgen over het werk van een Grote Nederlandse Schrijver.
Een tijdje terug schreef ik op Tirade.nu over het Nederlandschtalig Leeschoffensief dat ik ben begonnen om: a. een deel van mijn achterstand in te halen, en b. Nederlandstalige schrijvers te vinden van wie ik het hele oeuvre lezen wil.
Vroeger werd er meer gelezen dan nu. Laat ik mijn steentje bijdragen aan de discussie over het waarom, door te zeggen dat lezen in mijn jeugd nog een vrij grote taartpunt van de diagram recreatie uitmaakte, terwijl het tegenwoordig niet meer dan een kers op de enorme Schwarzwalder Kirschtorte van mogelijke vrijetijdsbestedingen is. En elk van die kirschgedrenkte chocoladelagen is toegankelijker dan de kers. Ik begrijp het wel, die teruglopende boekverkoop. Lezen moet toegankelijk gemaakt worden; een plezier zijn. Zo’n boek, gedicht of verhaal moet meteen werken. Anders pakken ze hun Ipad weer.
Nu, een jaar na aanvang van het Nederlandschtalig Leeschoffensief, ben ik tot over mijn oren verliefd op William Walls This is the country. Waarom toch weer iets Engelstaligs? Omdat ik vind dat je plezier niet in de bek moet kijken. Het fijnste boek dat ik in het afgelopen jaar las, was trouwens Gustaaf Peeks Ik was Amerika.
Met veel plezier en grote trots presenteert de nu complete redactie (welkom Simone!) Tirade nummer 448, met daarin (onder veel-en-veel meer) het begin van een serie liefdesverklaringen aan boeken. Renate Dorrestein trapt af, door ons te vertellen waarom Slaughterhouse-Five mee mag naar een onbewoond eiland.
Met vriendelijke groet uit Editoriaal-Guinea,
Gilles van der Loo
