Toverkol. Dat het zo ver kon komen. Moest?

Een kilometer buiten het laatste dorp

die statige beukenrij. Een sluis,

in deze julidagen verdroogd tot tunnel.

Koelte, als een mijn. Maar zelf het delven moe

had jij je neergelegd in een witte wagen,

de lange stoet werkers met vuile handen

achter je aan. Jij, het zwarte goud glinsterend

in je mond, de vingers voor altijd schoon.

 

Schoon genoeg? Het dak dat je in een onbewaakt

moment had opgetrokken leek toereikend

voor een mensenleven – maar wie reikt

voorbij de eigen hand, houdt de bezems

die zij beveelt, in toom? Bij het geopend

ijzeren hek stond het voor ieder duidelijk

te lezen: Niet buiten de paden gaan,

wegens inzakken van oude graven.