Op deze maandagmorgen, een roerloos interval tussen hoop

en geloof, trekt een cycloon ons terug –

want wat het betekent met de moed der wanhoop

te leven hebben we pas goed begrepen toen

alles over en nooit begonnen bleek

 

(lepel je mijn kiwi mee uit, dan zijn we nog even samen)

 

Er was een moment – ik herinner het me – het duurde

zeker een seconde, dat ik ons kende. Je blies je adem uit

door mijn bellenblaas en toen de zeep een huid vormde

om de lucht was ik gerust

 

Ik geloofde dat er een tijd zou komen dat ik jouw woorden aan je terug

kon geven, gewoon omdat ik ze niet meer nodig had, maar je zei ‘Was je,

want nu het rookverbod intreedt nemen lichaamsgeuren de overhand’ en je was

 

zoals ik niet wegbleef, maar te vroeg kwam. De deur nog op slot,

te roestig om met mijn pinpas te openen, toch rook je naar

thermoskankoffie en tapijt voor ik goed en wel binnen was

 

Daar waar het gebeurt vindt zelden iets plaats, zou het daarom zijn dat

een non een non heet alsof ze niet bestaat? Zo eenzaam als mijn lichaam zijn

wij nooit geweest en om halverwege ons af te spreken veranderde daar niets aan

 

maar ik weet nog goed hoe de ogen van moeder overste twinkelden toen

we een sprintje trokken naar de wc om wie er het eerst was en dat zij won en

in de lucht sprong. Ze zei ‘een teveel aan schaamte is een gebrek aan zelfspot’

en iemand als ik kan zich dan alleen afvragen waarom