Zou ik de dingen die ik doe kunnen doen zonder schaamte

in de wetenschap dat het jou – als het er op aankomt –

niet werkelijk uitmaakt wat ik zeg, ben of doe?

 

 

Alsof alles vanzelfsprekend was legden we hier onze huiden af

Met de kat tegen mijn borst bepelsde ik mezelf en jij omhelsde me

 

Aan jouw gezicht ontleende ik mijn oprechtheid en

jij ontleende de jouwe aan het mijne

 

 

Je kunt het nog zien: kijk naar de peuk op de wasmachine, de kleding

nog nat, de stank onhoudbaar, de lakens opgepropt

 

Ik zou een verstaanbare pijn willen hebben – die te troosten is –

zodat ik verlicht kan worden met een verleden dat van ons beiden is

Rouw liet de betekenis van onze letters versterven en vormde woorden

bij bekentenissen die niet te schrijven waren. Niet te achterhalen,

niet na te gaan, alleen door opnieuw te vertellen

opnieuw – misschien nieuw – werden

 

Het is vanwege jou dat mijn ontrouw zich vertalen liet. Een parafrase van

een fase waarin alles alleen in mij bestond en keer op keer opnieuw

begon zonder werkelijk te beginnen, maar buiten wonder of

verrassing toch alles veranderd wist

 

Aansluitend gaan de dingen verder, kijk ik televisie, schrijf en blader wat

door de krant van gisteren, omdat wat ik daarin lees nu gefilterd is

Onthand als ik ben zap ik het journaal weg en maak een stapel

van vandaag om later open te slaan

 

Verteerbaar zijn de dingen die lang voor ons onterend waren. Pas daar

waar ik me het diepst vernederd vind begrijp ik hoe ik moet eten,

drinken, slapen, opstaan, en misschien kan praten

Juist omdat dat niet meer mijn bedoeling is