De distelklitten waarvan hij

streng na streng haar haar ontdeed

hoe hij de rulle plekken in het zandpad meed – zo

met zijn voorwiel dat hij bijna toch nog slipte

en omkeek triomfantelijk met zijn trotse

brosse kop naar Wies die lichtjes met haar haar

over het stuur gebogen volgde hem, Herman G.

 

Zie, zei hij, onze banden trekken slangesporen in het zand

en horen zul je zo dadelijk hoe meeuwen schreeuwen

hun snavels wild wettend aan het hemelblauw

boven een strakgespannen zee waaruit golf

na golf ontsnapt en vlokkend uiteenvalt

aan jouw voeten, je wijdgespreide sterke tenen

waarop je benen, je schokkend lijf dat wil en wil.

Het is net, zei hij, alsof ik de kleuren

niet zien, alleen maar herinneren kan

iedere keer dat mijn ogen terugkeren naar het doek

voel ik dat ik iets verlies dat er wel is

hier raak ik dus nooit uitgekeken; iets

 

Het is het landschap zelf dat tot

herinnering werd aan wat er altijd was

iets zonder mensen, in dienst van wind

van lichte hoefsporen en prenten, iets

waar zelfs het licht zich niet in vindt

 

Het is net, zei hij, alsof ik in een droom loop

er is taal maar er zijn geen woorden, er zijn kleuren

maar zij hechten zich aan niets, ik schilder

als een blinde, verf staat mij in de weg

o, droom ik, als ik eenmaal wakker was

 

Je bent wakker maar het landschap slaapt

wat je ziet is een droom die overbleef

nadat het leven was geweken, een zweven

dat ons in beweging houdt en murmelt in

de onrust van je hand die ontdekken moet

hoe het steeds anders, dat het niet anders kan

dan streek na streek en in de richting van wat je

zoeken moet omdat het blijft en toch nooit is als jij.

Als jij. Je staat jezelf in de weg

terwijl de avond niet valt maar voorzichtig neergelaten wordt

als netten met steeds fijnere mazen

 

Alles sluit zich en je keert je af

om nachtzicht te ontwikkelen

 

Je kruipt dicht tegen haar aan en sluit je ogen

daarachter begint het gloren, beginnen geestgronden

in vervoering te spreken.