‘s Ochtends vroeg ontwaakt hij vallend ziek,

een gillend wrak dat zich niet schaamt,

en in het brakke keelgat van zijn wereld wordt

door God gezongen:

 

‘Bleke Slachter Eierlijder Wezensvreemd,

wie heeft vannacht je kind genaaid

en doorgewurgd en toen gewetenloos nog eens

het lijk geschonden?’